ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ចុងក្រោយនេះ ជំហររបស់សហរដ្ឋអាមេរិកនៅក្នុងតំបន់ឥណ្ឌូប៉ាស៊ីហ្វិកនៅតែ មិនមានភាពច្បាស់លាស់។ ក្នុងអំឡុងពេលរដ្ឋបាលរបស់លោកអតីតប្រធានាធិបតី បារ៉ាក់ អូបាម៉ា លោកបានព្យាយាម ប្រើប្រាស់គោលនយោបាយការបរទេសរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកឆ្ពោះទៅតំបន់អាស៊ី ខណៈដែលក្នុងរដ្ឋបាលរបស់ លោក ដូណាល់ ត្រាំ អតីតប្រធានាធិបតី បានផ្លាស់ប្តូរផ្ទុយគ្នាដោយលោកបានដកខ្លួនចេញពីភាពជាដៃគូអន្តរប៉ាស៊ីហ្វិកក្នុងឆ្នាំ ២០១៧។ នៅឆ្នាំ២០២០លោកចូ បៃឌិនមានការប៉ុនប៉ងបង្កើតយុទ្ធសាស្ត្រជាថ្មី ក្នុងការកសាងនូវជំហររបស់ សហរដ្ឋអាមេរិកនៅក្នុងទឹកដីឥណ្ឌូប៉ាស៊ីហ្វិកដោយសង្កត់ធ្ងន់លើសម្ព័ន្ធមិត្ត ដៃគូពាណិជ្ជកម្ម ការវិនិយោគ សន្តិសុខ និងវិធីសាស្រ្តសេដ្ឋកិច្ចផ្សេងទៀតនៅក្នុងតំបន់។អត្ថបទនេះយើងនឹងវិភាគឱ្យកាន់តែស៊ីជម្រៅទៅលើគោលនយោបាយបរទេសរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក សេរីភាវូបនីយកម្មសេដ្ឋកិច្ច ពហុភាគីនិយម លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ សម្ព័ន្ធភាព សន្តិសុខរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកនិងភាពជាដៃគូក្នុងអំឡុងពេលរដ្ឋបាលរបស់ប្រធានាធិបតីទាំងបីរូប។ យើងនឹង មើលទៅលើភាពទន់ខ្សោយនិងបញ្ហាប្រឈមដោយចាប់ផ្តើមពីរដ្ឋបាលរបស់លោក បារ៉ាក់ អូបាម៉ា លោក ដូណាល់ ត្រាំ និង សង្កេតមើលយុទ្ធសាស្ត្រនាពេលបច្ចុប្បន្នរបស់ លោក ចូ បៃឌិននៅក្នុងតំបន់ឥណ្ឌូប៉ាស៊ីហ្វិក។ ផ្អែកលើរដ្ឋកាលទាំងបី យើងអាចស្វែងយល់ពីមូលហេតុដែលគោលនយោបាយបរទេសរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក អាចបង្កើតរបត់នានានៃសណ្តាប់ធ្នាប់អន្តរជាតិសេរី។
រដ្ឋបាលរបស់លោក បារ៉ាក់ អូបាម៉ា
នៅក្រោមរដ្ឋបាលរបស់លោកប្រធានាធិបតី បារ៉ាក់ អូបាម៉ា សហរដ្ឋអាមេរិកមាននូវយុទ្ធសាស្រ្តតម្រង់ទិស ដែលមានគោលបំណងស្ថាបនា និង កសាងឡើងវិញនូវអានុភាពរបស់ខ្លួន ជាពិសេសនៅក្នុងតំបន់អាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក។ គោលនយោបាយរបស់លោកបារ៉ាក់ អូបាម៉ា បានឆ្លុះបញ្ចាំងនិងលំអៀងទៅរកសេរីនិយមពីព្រោះ គាត់បានយល់ដឹងពីផលវិបាកសម្រាប់សហរដ្ឋអាមេរិកនៃគោលនយោបាយប្រាកដនិយម ដែលបានលុបបំបាត់ នូវកិច្ចសហប្រតិបត្តិការ ការបង្កើតជម្លោះ និង ការមិនចុះសម្រុងដែលធ្វើអោយមានការប៉ះពាល់ដល់ សណ្តាប់ធ្នាប់របស់ពិភពលោក។ ហេតុយ៉ាងដូចនេះហើយ លោក បារ៉ាក់ អូបាម៉ា បានព្យាយាមបង្កើតគម្លាត រដ្ឋបាលរបស់គាត់ពី “សង្គ្រាមលើភេរវកម្ម” ហើយលោកបានផ្តោតទៅលើការលើកកម្ពស់ផលប្រយោជន៍ និង សន្តិសុខវិញ។ លើសពីនេះ លោកបានសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើការធ្វើការជាមួយស្ថាប័នអន្តរជាតិដើម្បីឆ្ពោះទៅរកការ អភិវឌ្ឍបន្ថែមទៀតនូវលទ្ធិពហុភាគីនិយម លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ សម្ព័ន្ធភាព និង ភាពជាដៃគូសហការ។ ពោលគឺ ការផ្ដោតសំខាន់ទៅលើការកសាងតុល្យភាពក្នុងតំបន់ឡើងវិញដោយការពង្រឹងសម្ព័ន្ធមិត្តភាពរបស់អាមេរិកនៅអាស៊ីតាមរយៈសហគមន៍ដៃគូអន្តរប៉ាស៊ីហ្វិក (Trans-Pacific Partnership) ដោយចូលរួមកាន់នៅក្នុងអង្គការក្នុងតំបន់ ឬ ការអនុវត្តសមាហរណកម្មសេដ្ឋកិច្ច។ មួយវិញទៀត លោកបានលូកដៃជួយជ្រោមជ្រែង និង គាំទ្រដល់ប្រទេសសមាជិកនៃប្រជាជាតិអាស៊ីអាគ្នេយ៍ក្នុងការចរចាជុំវិញលើជម្លោះដែនសមុទ្រចិនខាងត្បូង។ ខណៈដែលការជ្រោមជ្រែងរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកត្រូវបានចាត់ទុកថាគឺជាការជួយដល់រដ្ឋអាស៊ីអាគ្នេយ៍ ប៉ុន្តែទិដ្ឋភាពយោធាដែលភ្ជាប់ទៅនឹងគោលនយោបាយ “Pivot to Asia”បានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ទៅកាន់ប្រទេសចិនទាក់ទងនឹងមហិច្ឆិតា ឥទ្ធិពល និង ការគ្រប់គ្រងទឹកដីរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកនៅអាស៊ី ជាពិសេសអាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក។ ក្រៅពីនេះ លោកក៏បានផ្តោតយ៉ាងខ្លាំងទៅលើសារៈសំខាន់នៃលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ និងកិច្ចសហប្រតិបត្តិការជាមួយប្រទេសប្រជាធិបតេយ្យផ្សេងទៀត។ ផ្ទុយពីលោកចច បូស លោកបារ៉ាក់ អូបាម៉ា បានកសាងនូវទំនាក់ទំនងដ៏រឹងមាំជាមួយសម្ព័ន្ធមិត្តសំខាន់ៗដូចជាប្រទេសបារាំង និង អាល្លឺម៉ង់ ពីព្រោះគោលនយោបាយរបស់គាត់ជឿលើ “ការគាំទ្រអន្តរជាតិ និង ភាពស្របច្បាប់” និង “សារៈសំខាន់នៃមតិអន្តរជាតិ”។ យ៉ាងមិញរដ្ឋបាលរបស់គាត់ក៏បានបង្ហាញថា ពហុភាគីនិយមគ្រាន់តែជាឧបករណ៍ មួយសម្រាប់សហរដ្ឋអាមេរិកដរាបណាវាមានតម្លៃ និង លទ្ធភាពក្នុងការលុបបំបាត់នូវការរចំណាយ និង ផ្តល់ភាព ស្របច្បាប់ដល់សហរដ្ឋអាមេរិកដោយគ្មានឧបសគ្គដែលអាចកើតមាន។ សរុបមក ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ ប្រធានាធិបតី បារ៉ាក់ អូបាម៉ា គោលនយោបាយការបរទេសរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកអាចប៉ះពាល់ដល់ សណ្តាប់ធ្នាប់អន្តរជាតិសេរី និង ទំនាក់ទំនងអាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក។
រដ្ឋបាលលោកដូណាល់ ត្រាំ
នៅក្រោមរដ្ឋបាលរបស់លោកប្រធានាធិបតីដូណាល់ ត្រាំ សហរដ្ឋអាមេរិកមានការព្រងើយក្នុងការពង្រឹងកិច្ចសហប្រតិបត្តិការនៅក្នុងតំបន់អាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិកក៏ដូចជាពិភពលោក។ គោលនយោបាយចម្បងរបស់លោក ដូណាល់ ត្រាំ អំពីសណ្តាប់ធ្នាប់អន្តរជាតិសេរី(International-Liberal-Order) គឺជ្រើសយកការប្រកួតប្រជែងជាជាងកិច្ចសហប្រតិបត្តិការ។ បើតាមការលើកឡើងរបស់លោកហា វ៉ូតនៅCNBC ក្នុងឆ្នាំ២០១៨ លោកអតីតប្រធានាធិបតី ដូណាល់ ត្រាំ បានធ្វើឱ្យមានភាពរង្គោះរង្គើរចនាសម្ព័ន្ធអន្តរជាតិនៅក្នុងបេសកកម្មរបស់គាត់ដែលគេស្គាល់ថា “អាមេរិចមុនគេ ឬ American-First”។ មូលហេតុសំខាន់ចំនួន ៤ បានបង្ហាញថាគោលនយោបាយការបរទេសរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក អាចប៉ះពាល់ដល់សណ្តាប់ធ្នាប់អន្តរជាតិសេរី និង ទំនាក់ទំនងអាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក ។ មូលហេតុទីមួយគឺ លោក ដូណាល់ ត្រាំបានផ្លាស់ប្តូរទិសដៅរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកនៅក្នុងសេដ្ឋកិច្ចសេរីនិយម។ ក្រោមការដឹកនាំរបស់ប្រធានាធិបតីដូណាល់ ត្រាំ សហរដ្ឋអាមេរិកបានដកខ្លួនពីកិច្ចព្រមព្រៀងសេដ្ឋកិច្ច និងភាពជាដៃគូជាច្រើនប្រភេទ។ ឧទាហរណ៍ក្នុងឆ្នាំ២០១៧ លោក ដូណាល់ ត្រាំ បានប្រកាសដកសហរដ្ឋអាមេរិកចេញពីភាពជាដៃគូអន្តរប៉ាស៊ីហ្វិកដែលជាកិច្ចព្រមព្រៀងពាណិជ្ជកម្មសេរីដែលអនុម័តដោយប្រទេសចំនួន ១២ នៅប៉ាស៊ីហ្វិករួមទាំងសហរដ្ឋអាមេរិកហើយវាក៏គ្របដណ្តប់ ៤០% នៃសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក។ ដោយសារហេតុផលទាំងនេះ គោលនយោបាយ របស់គាត់បានធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់ភាពជាដៃគូជាមួយបណ្តាប្រទេសអាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក។ មូលហេតុទីពីរគឺពហុភាគីនិយម(Multilateralism) ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់លោកប្រធានាធិបតី ដូណាល់ ត្រាំមានការផ្លាស់ប្តូរគួរឲ្យកត់សម្គាល់ ដោយសារសហរដ្ឋអាមេរិកបានដកចេញពីអង្គការ និង ដៃគូពិភពលោកនានាជាច្រើន។ ជាក់ស្ដែង ក្នុងឆ្នាំ២០២០ លោក ដូណាល់ ត្រាំ បានបដិសេធមិនធ្វើការរួមគ្នាជាមួយបណ្តាប្រទេសផ្សេងទៀតនៅក្នុងគំនិតផ្តួចផ្តើមសកលដែលហៅថាWHO-COVAX-Facility របស់អង្គការសុខភាពពិភពលោក ដើម្បីចែកចាយវ៉ាក់សាំងទៅកាន់ប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍ ហើយលោកក៏ចង់ ដកសហរដ្ឋអាមេរិកចេញពីសមាជិកអង្គការសុខភាពពិភពលោកផងដែរ។ ដោយសារហេតុផលទាំងនេះប្រទេសដែលងាយរងគ្រោះ និង កំពុងអភិវឌ្ឍជាច្រើន នៅអាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិកបានពឹងផ្អែកលើប្រទេសចិន ដើម្បីប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងការរីករាលដាលនេះ។ ចំណុចទីបី យើងអាចសង្កេតមើលសម្ព័ន្ធមិត្ត និង ដៃគូការពារសន្តិសុខរបស់អាមេរិក។ ក្នុងរដ្ឋបាលលោក ដូណាល់ ត្រាំ សហរដ្ឋអាមេរិកនៅតែរក្សាទំនាក់ទំនងល្អជាមួយសម្ព័ន្ធមិត្តរបស់ពួកគេនៅ អឺរ៉ុប និង ចក្រភពអង់គ្លេស។ ជាងនេះទៅទៀត លោកតែងតែសង្កត់ធ្ងន់លើបញ្ហាឥទ្ធិពលរបស់ប្រទេសមួយចំនួនដែលកំពុងលេចឡើងដូចជា ប្រទេសចិន និង ប្រទេសរុស្ស៊ី។ តាមការលើកឡើងរបស់លោក ប្រេតបឺត អ្នកជំនាញផ្នែកនយោបាយ សន្តិសុខអឺរ៉ុប និង ទំនាក់ទំនងឆ្លងមហាសមុទ្រអាត្លង់ទិក ព្រមទាំងលោក ឃឹមមេត សាស្រ្តានៃសាកលវិទ្យាល័យកាតូលិកអាមេរិកក្នុងឆ្នាំ២០១៨ រដ្ឋបាលលោក ដូណាល់ ត្រាំបានប្រឆាំងនឹងការប្រកួតប្រជែងអំណាចពីប្រទេសចិន និង រុស្ស៊ីព្រមទាំងការគំរាមកំហែងពីរដ្ឋទាំងឡាយ ដូចជាអ៉ីរ៉ង់ និង កូរ៉េខាងជើង។ ចំណុចទីបួន ប្រសិនបើយើងវាយតម្លៃលើ ផ្នែកប្រជាធិបតេយ្យក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ប្រធានាធិបតីដូណាល់ត្រាំ គាត់មិនបានផ្តោតច្រើនលើលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ និងការរំលោភសិទ្ធិមនុស្សក្នុងប្រព័ន្ធអន្តរជាតិនោះទេ ។ ក្នុងអំឡុងពេលកាន់តំណែង លោកលោកគ្រាន់តែផ្តោតលើការទាញផលប្រយោជន៍ឲ្យសេដ្ឋកិច្ចអាមេរិកពីសហគមន៍អន្តរជាតិ។ ជារួម ការគ្រប់គ្រង របស់ប្រធានាធិបតីដូណាល់ ត្រាំ គោលនយោបាយការបរទេសសហរដ្ឋអាមេរិកប៉ះពាល់ដល់សណ្តាប់ធ្នាប់ អន្តរជាតិសេរី និង ទំនាក់ទំនងអាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក។
រដ្ឋបាលរបស់លោក ចូ បៃឌិន
ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់លោកចូ បៃឌិន អាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិកនៅតែបន្តជាផ្នែកសំខាន់នៃគោលនយោបាយការបរទេស របស់សហរដ្ឋអាមេរិក។ លោកប្រធានាធិបតីបានប្រកាសថា ‘អាមេរិចត្រលប់មកវិញ សម្ព័ន្ធ ភាពអាត្លង់ទិកត្រលប់មកវិញ’ ឬ ‘America is back, transatlantic alliance is back’ ជាគោលនយោបាយថ្មីសម្រាប់រដ្ឋាភិបាលលោកក្នុងការកសាងប្រទេសអាមេរិចឡើងវិញ។ សម្រាប់លោកប្រធានាធិបតីចូ បៃឌិន ការកសាងសហរដ្ឋអាមេរិកឡើងវិញ បន្ទាប់ពីស្ថិតក្រោមការដឹកនាំរបស់អតីតប្រធានាធិបតី លោក ដូ ណាល់ត្រាំ វាជាឱកាសសំខាន់ និង ជាចំណុចរបត់នៃគោលនយោបាយការបរទេសរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកដោយការស្ដារឡើងវិញនូវទំនុកចិត្តពីសម្ព័ន្ធ មិត្តចាប់តាំងពីអឺរ៉ុបដល់អាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិកដែលត្រូវបានបំផ្លាញ ក្នុងរយៈពេលបួនឆ្នាំចុងក្រោយនេះ។ ជំហានដំបូងលោកប្រធានាធិបតី ចូ បៃឌិនបានរៀបចំនូវកិច្ចប្រជុំកំពូល ជាមួយអាស៊ាន ឬ JoeBiden-ASEAN ដែលត្រូវបានចាត់ទុកថាជាផ្នែកមួយនៃយុទ្ធសាស្ត្ររបស់សហរដ្ឋអាមេរិក សម្រាប់អាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក ឬ ‘Pivot to Asia’ ដើម្បីទប់ទល់នឹងឥទ្ធិពលរបស់ប្រទេសចិននៃខាងវិស័យសេដ្ឋកិច្ច-យោធានៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ និង សមុទ្រចិនខាងត្បូង។ យោងតាមទស្សនៈរបស់ប្រធានាធិបតី ចូ បៃឌិន លោកយល់ថា នយោបាយ-សេដ្ឋកិច្ចចិន ក្នុងការប្រើប្រាស់បណ្តាញវារីអគ្គិសនី ក្នុងការសាងសង់ទន្លេឆ្លងដែន (Mekong Salween) គឺដើម្បីបំពេញតម្រូវការថាមពលរបស់ប្រទេសចិន និង គ្រប់គ្រងលំហូរទឹកទន្លេមេគង្គ របស់ប្រទេសអាស៊ីអាគ្នេយ៍ទាំង៥រួមមាន មីយ៉ាន់ម៉ា ឡាវ ថៃ កម្ពុជា និង វៀតណាម។ ជាលទ្ធផលនៃកិច្ចប្រជុំកំពូល រដ្ឋបាលចូ បៃឌិនបានសន្យាថានឹងបែងចែកប្រាក់ប្រមាណ ៨០០ លានដុល្លារជាជំនួយទ្វេភាគីជាមួយបណ្តា ប្រទេសអាស៊ានក្នុងឆ្នាំ២០២៣ និង ប្រមាណ២៥លានដុល្លារសម្រាប់វិនិយោគលើវិស័យបម្រើ រួមទាំងថាមពលហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធ សុខភាព ការអប់រំ ពាណិជ្ជកម្ម ដើម្បីទប់ស្កាត់ និង កាត់បន្ថយការពឹងផ្អែកសេដ្ឋកិច្ចនៃរដ្ឋអាស៊ីអាគ្នេយ៍ទៅលើទីក្រុងប៉េកាំង តាមរយៈការបង្កើនឥទ្ធិពលរបស់ខ្លួនលើគោលនយោបាយវិនិយោគ និង ពហុជាតិ(ការវិនិយោគផ្ទាល់ពីបរទេស)ផ្សេងទៀត។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ បញ្ហាប្រឈមនៅ តែមានសម្រាប់រដ្ឋបាលលោក ចូ បៃឌិន ។ នៅថ្ងៃ១១ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០២២ សេតវិមានបានប្រកាសអំពី “សេរីភាព និងបើកចំហឥណ្ឌូប៉ាស៊ីហ្វិក” ឬ ‘Free and Open Indo Pacific’’ ជាយុទ្ធសាស្ត្រថ្មីមួយដែលសហរដ្ឋអាមេរិកសន្យាគាំទ្រសម្រាប់ការតភ្ជាប់ក្នុងតំបន់ ពាណិជ្ជកម្ម ការវិនិយោគ និង ការធ្វើឱ្យកាន់តែស៊ីជម្រៅនូវភាពជាដៃគូទ្វេភាគី និង ពហុភាគី ជាមួយគ្រប់ជ្រុងនៃតំបន់ ចាប់ពីអាស៊ីឦសាន ដល់ អាស៊ីអាគ្នេយ៍ រហូតដល់ភាគខាងត្បូងអាស៊ី និង អូសេអានី រួមទាំងកោះប៉ាស៊ីហ្វិក ជាពិសេសមានគោលបំណងកាត់បន្ថយការគំរាមកំហែង និងឥទ្ធិពលរបស់ចិនក្នុងតំបន់អាស៊ាន។ ប៉ុន្តែសម្រាប់គោលនយោបាយសេដ្ឋកិច្ចថ្មីរបស់នេះ លោក ចូ បៃឌិន ត្រូវបានគេយល់់ឃើញថាជាគោលនយោបាយសេដ្ឋកិច្ចទន់ខ្សោយ។ យុទ្ធសាស្ត្រ ថ្មីនេះផ្តោតខ្លាំងលើពាណិជ្ជកម្ម ការកសាងសម្ព័ន្ធភាពក្នុងតំបន់ឡើងវិញជាជាងយុទ្ធសាស្រ្ត សន្តិសុខ ឬ ដើម្បីប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងការគំរាមកំហែងរបស់ប្រទេសចិន។ ដូច្នេះ គេសង្កេតឃើញថាគោលនយោបាយថ្មីនេះ គឺខុសពីគោលនយោបាយរដ្ឋបាលមុនៗដែលតម្រូវឲ្យសមាជិកតំបន់ជ្រើសរើសឲ្យច្បាស់ដៃគូ សម្ព័ន្ធមិត្តរបស់ខ្លួន រវាងប៉េកាំង ឬ វ៉ាស៊ីនតោន។ ឥទ្ធិពលរបស់ចិននៅ ក្នុងតំបន់គឺនៅកាន់តែខ្លាំងពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ដូច្នេះការប្រើយុទ្ធសាស្ត្របែបនេះនឹងមិនមានប្រសិទ្ធភាពដើម្បីទប់ទល់នឹងតុល្យភាពរបស់ប្រទេសចិនទេ ប្រសិនបើ សហរដ្ឋអាមេរិកពិតជាចង់ទទួលបានតំណែងជាមេដឹកនាំតំបន់ឡើងវិញ។ ជាងនេះទៅទៀត រដ្ឋជាសមាជិកអាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិកក៏កំពុងមានទំនាក់ទំនងការទូតល្អជាមួយចិនរួចទៅហើយ។ លើសពីនេះទៅទៀត លោកប្រធានាធិបតី បានចាត់ទុក សិទ្ធិមនុស្សសេរីភាព និង លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យជាស្នូលនៃគោលនយោបាយការបរទេសរបស់គាត់ ចំពោះអាស៊ីអាគ្នេយ៍។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បើយោងតាម Freedom house ប្រទេសចំនួន ៦ ត្រូវបានចាត់ទុកថាមិនសេរី ឯប្រទេសចំនួន៤ផ្សេងទៀតគឺសេរីមួយផ្នែក និងគ្មានប្រទេសណាមួយ ជាប្រទេសសេរីពេញលេញនោះទេ។ ដូច្នេះវាច្បាស់ណាស់ ថាសមាជិកទាំងអស់មិនចាប់អារម្មណ៍ រួចហើយចំពោះគោលនយោបាយរដ្ឋបាលរបស់ លោកចូ បៃឌិន ក្នុងការឆ្ពោះទៅរកការផ្លាស់ប្តូរប្រជាធិបតេយ្យ និង សិទ្ធិមនុស្សនោះទេ។ ជុំវិញបញ្ហាសន្តិសុខ សហរដ្ឋអាមេរិកបានបន្តកំណត់អត្តសញ្ញាណលើបញ្ហាប្រឈម បច្ចុប្បន្នពីកូរ៉េខាងជើង និង ជាពិសេសការឈ្លានពានរបស់ចិនជុំវិញតំបន់អាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក។ នៅក្នុងខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០២២ ឯកសារយុទ្ធសាស្ត្រថ្មីរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកត្រូវបានបង្ហាញនៅពេលដែលរដ្ឋមន្ត្រីការបរទេសលោក អេនតូនីប្លីងខិន ស្ថិតនៅក្នុងកិច្ចប្រជុំប៉ាស៊ីហ្វិកជាមួយអ្នកការទូតផ្សេងទៀតរបស់ប្រទេសជប៉ុន កូរ៉េខាងត្បូង ប្រជាជាតិកោះប៉ាស៊ីហ្វិក និងរដ្ឋាភិបាលផ្សេងទៀតដោយសង្កត់ធ្ងន់លើគោលបំណងសំខាន់របស់សហរដ្ឋអាមេរិក នៅក្នុងតំបន់ថា“មិនមែនដើម្បីផ្លាស់ប្តូរប្រទេសនោះចិនទេ”ប៉ុន្តែដើម្បីរៀបចំបរិយាកាសយុទ្ធសាស្ត្រដែលខ្លួនដំណើរការ”។ ឯកសារយុទ្ធសាស្ត្រថ្មីនេះ ក៏បានសង្កត់ធ្ងន់លើយុទ្ធនាការសេដ្ឋកិច្ចដែលដាក់សម្ពាធសេដ្ឋកិច្ច លើប្រទេសអូស្ត្រាលី ជម្លោះនៅតាមបណ្តោយបន្ទាត់គ្រប់គ្រងរបស់ចិនជាមួយឥណ្ឌាជម្លោះព្រំដែនតៃវ៉ាន់ ព្រមទាំងការគំរាមកំហែងអ្នកជិតខាងនៃសមុទ្រចិនខាងកើត និងខាងត្បូង”។ រដ្ឋបាលលោក ចូ បៃឌិន បាននិយាយថាផែនការរបស់ខ្លួនក្នុងការរួមបញ្ចូលការគាំទ្រ សម្រាប់ការការពារស្វ័យការពាររបស់តៃវ៉ាន់ ក៏ដូចជាការលើកកម្ពស់នីតិរដ្ឋនៅក្នុងតំបន់សមុទ្រ និង ផ្ទៃមេឃដែលប្រទេសចិនតែងតែចូលឆ្លងដែនអាកាស និង ដែនទឹកហើយអះអាងថាជាកម្មសិទ្ធិរបស់ពួកគេ។ ។
វាជាបញ្ហាដែលគួរអោយកត់សម្គាល់នៅពេលដែលគោលនយោបាយរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកនឹងមិនអាចស្ដារឡើង វិញនូវអំណាចរបស់ខ្លួននៅក្នុងតំបន់អាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក ហើយគោលនយោបាយភាគច្រើនដែលត្រូវបានអនុវត្តគឺមិន អាចធ្វើឱ្យមានតុល្យភាពអំណាចឡើងវិញជាមួយនឹងការកើនឡើងនៃអំណាចចិន។ ក្នុងអំឡុងពេលរដ្ឋបាលរបស់ ប្រធានាធិបតី បារ៉ាក់ អូបាម៉ា ដែលគោលនយោបាយ “Pivot to Asia” បានបង្កភាពតានតឹង រវាងសហរដ្ឋអាមេរិក និង អាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក។ ម៉្យាងវិញទៀត ក្នុងអំឡុងពេលនៃការគ្រប់គ្រងរបស់ប្រធានាធិបតី ដូណាល់ ត្រាំ លោកបានដក អាមេរិកចេញពីភាពជាដៃគូអន្តរប៉ាស៊ីហ្វិក ជាលទ្ធផលវាបានធ្វើអោយអំណាចរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកនៅក្នុងតំបន់ អាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិកមានភាពទន់ខ្សោយដែលផ្តល់ឱកាសឱ្យប្រទេសចិនពង្រីកឥទ្ធិពលរបស់ពួកគេ។ ជាចុងក្រោយ សម្រាប់លោកប្រធានាធិបតីចូ បៃឌិន លោកបានផ្លាស់ប្តូរគោលនយោបាយរបស់គាត់ ដោយងាកមកកសាងសម្ព័ន្ធភាពរបស់អាមេរិក និងអាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិកឡើងវិញ ប៉ុន្តែយើងនៅតែមិនឃើញមានការរីកចម្រើនណាមួយឡើយ ព្រោះគោលនយោបាយដែលត្រូវបានណែនាំដោយគាត់មានភាពទន់ខ្សោយ ជាពិសេសទាក់ទងនឹងការផ្លាស់ប្តូរ លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ និងសិទ្ធិមនុស្ស។ សរុបសេចក្តីមក យើងអាចទស្សន៍ទាយបានថាវានឹងមិនងាយ ស្រួលសម្រាប់សហរដ្ឋអាមេរិកក្នុងការកសាង និង ពង្រឹងកិច្ចសហប្រតិបត្តិការនៅអាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិកឡើងវិញនោះទេ។
