បន្ទាប់ពីសង្គ្រាមលោកលើកទីពីរត្រូវបានបញ្ចប់ ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់បានធ្លាក់ខ្លួនចូលទៅក្នុងវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច វិបត្តិសង្គម និងវិបត្តិនយោបាយក្នុងស្រុកយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដែលតម្រូវឱ្យប្រទេសនេះប្រើប្រាស់គ្រប់វិធីសាស្រ្តទាំងអស់ដើម្បីក្រោកចេញពីវិបត្តិទាំងនោះ។ សេដ្ឋកិច្ចរបស់អាល្លឺម៉ង់ត្រូវបានដួលរលំទាំងស្រុង ហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធនានាត្រូវបានខូចខាត ចរន្តនៃសេដ្ឋកិច្ចត្រូវបានកាត់ផ្តាច់ រីឯវិបតិ្តសង្គមវិញគឺប្រជាជនអាល្លឺម៉ង់ត្រូវទទួលរងនូវគ្រោះទុរ្ភិក្ស និងរងសម្ពាធវិបត្តិផ្លូវចិត្តដោយសារភាពតក់ស្លុតពីសង្រ្គាមដែលទើបតែបញ្ចប់។ ចំណែកឯវិបត្តិនយោបាយក្នុងស្រុកវិញ អាល្លឺម៉ង់ត្រូវបានប្រទេសសម្ព័ន្ធមិត្តដែលទទួលបានជោគជ័យនៅក្នុងសង្គ្រាមបែងចែកគ្នាដើម្បីគ្រប់គ្រងជាពីរចំណែកគឺអាល្លឺម៉ង់ខាងលិច និងខាងកើត។ ខុសពីវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច និងវិបត្តិសង្គមដែលអាល្លឺម៉ង់អាចរំដោះខ្លួនរួចបានតែប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ក្រោមជំនួយរបស់អាមេរិក វិបត្តិនយោបាយបែងចែកប្រទេសរបស់អាល្លឺម៉ង់ទើបតែត្រូវបានរំដោះបន្ទាប់ពីការដួលរលំនៃសហភាពសូវៀតនៅឆ្នាំ១៩៩១តែប៉ុណ្ណោះ។
មិនត្រឹមតែមានវិបត្តិធំៗទាំងបីដូចដែលបានរៀបរាប់ខាងលើនោះទេ ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់នៅមានវិបត្តិយ៉ាងធំមួយទៀតដែលត្រូវដោះស្រាយដោយខ្លួនឯង និងដែលត្រូវប្រើរយៈពេលយូរជាងគេមកដល់សព្វថ្ងៃនេះគឺវិបត្តិនយោបាយការបរទេស។ ដោយសារប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ជាប្រទេសដែលបង្កឱ្យមានសង្គ្រាមពង្វាតទីនៅឆ្នាំ១៨៧០-១៨៧១ ហើយជាប្រទេសមានមហិច្ឆតាដ៏ធំដែលជាលទ្ធផលបានបង្កើតជាសង្គ្រាមលោកទាំងពីរលើក និងជាប្រទេសដែលធ្លាប់ជាប់ពិរុទ្ធក្នុងការសម្លាប់ជនជាតិជីហ្វអស់រាប់លាននាក់មក ទើបប្រទេសអាល្លឺម៉ង់តែងតែត្រូវបានពិភពលោកមើលក្នុងក្រសែភ្នែកដែលប្រុងប្រយ័ត្ននិងគួរឱ្យសង្ស័យបំផុត ដោយពួកគេខ្លាចថាអាល្លឺម៉ង់នឹងបន្តបង្កភាពវឹកវរសារជាថ្មីម្តងទៀត។ ប៉ុន្ដែដើម្បីផ្ដល់ទំនុកចិត្ត និងស្តារកេរ្ដិ៍ឈ្មោះរបស់ខ្លួនសារជាថ្មីនៅលើឆាកអន្តរជាតិ អាល្លឺម៉ង់បានប្រើនយោបាយការបរទេសដែលគេឱ្យឈ្មោះថា«ហ្គូលីវើ»។
ចំពោះពាក្យថា «ហ្គូលីវើ» នេះ តាមការពិតគឺជាពាក្យដែលគេយកឈ្មោះតួអង្គ Lamuel Gulliver នៅក្នុងរឿងប្រឌិតមួយមកប្រើជាការប្រៀបធៀបជាមួយនឹងជីវិតនយោបាយរបស់អាល្លឺម៉ង់តែប៉ុណ្ណោះ ដោយសារតែគេគិតថាដំណើរជីវិតរបស់តួអង្គហ្គូលីវើនេះគឺមានភាពស្រដៀងគ្នាទៅដំណើររឿងប្រវត្តិសាស្រ្តអាល្លឺម៉ង់។ សាច់រឿងនៃតួអង្គហ្គូលីវើនេះគឺដើមឡើយ ហ្គូលីវើបានលិចសំពៅរបស់ខ្លួននៅពេលធ្វើដំណើរលើមហាសមុទ្រ ហើយបន្ទាប់ពីគេដឹងខ្លួនឡើងវិញ គេឃើញថារូបគេបានជាប់នៅលើកោះមួយដែលរូបគេត្រូវបានចងរឹតដោយខ្សែយ៉ាងច្រើន។ ហ្គូលីវើបានសង្កេតឃើញថានៅលើកោះនេះមានមនុស្សមានមាឌល្អិតៗតូចៗជាច្រើនហើយដែលពពួកមនុស្សតូចៗទាំងនោះហើយដែលជាអ្នកចាប់គេចង។ នៅពេលដែលហ្គូលីវើបានដឹងខ្លួនមកវិញគេមានសភាពអស់កម្លាំងយ៉ាងខ្លាំង ហេតុដូច្នេះហើយ ហ្គូលីវើក៏មិនបានរើបំរាស់ចេញពីចំណងខ្សែដែលបានរឹតខ្លួនគេនោះដែរ ប៉ុន្តែប្រសិនបើហ្គូលីវើចង់រើខ្លួនចេញពីចំណងនោះ គេក៏អាចធ្វើបានដោយងាយដោយសារតែមាឌដ៏ធំរបស់គេ។ ហ្គូលីវើបានចូលខ្លួនដើម្បីប្រើកម្លាំងដ៏មហាសាលរបស់ខ្លួនក្នុងការការពារពពួកមនុស្សតូចៗទាំងនោះពីសត្រូវរបស់ពួកគេនៅពេលមានសង្គ្រាមហើយព្យាយាមសម្របតាមពពួកមនុស្សតូចៗទាំងនោះជាថ្នូរដើម្បីដោះដូរនឹងអាហារនិងការចិញ្ចឹមខ្លួនគេនៅលើកោះនោះ។
ជាន័យធៀប គេចង់ប្រដូចប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ទៅនឹងហ្គូលីវើដែលមានកម្លាំងខ្លាំងជាងពួកមនុស្សតូចៗ ដោយសារតែអាល្លឺម៉ង់គឺជាប្រទេសមួយដែលតែងតែមានកិត្យានុភាពមហាសាលទាំងផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច ឧស្សាហកម្ម និងធនធានមនុស្សតាំងតែពីមុនសង្គា្រមលោកលើកទី១ ហើយទោះបីជាត្រូវដួលរលំស្ទើរតែទាំងស្រុងបន្ទាប់ពីចាញ់សង្គ្រាមលោកលើកទី១មក ស្រាប់តែអាល្លឺម៉ង់អាចងើបមកបង្កសង្គ្រាមជាថ្មីម្តងទៀតយ៉ាងគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើល។ ប្រសិនបើមើលមកកាន់ស្ថានភាពបន្ទាប់ពីចប់សង្គ្រាមលើកទី២វិញ អាល្លឺម៉ង់ប្រដូចបាននឹងហ្គូលីវើដែលមានភាពនឿយហត់អស់កម្លាំងអញ្ចឹងដែរ តែត្រូវបានប្រទេសមានអំណាចដូចជា អាមេរិក បារាំង អង់គ្លេស និងរុស្សី ចាប់ចងដោយភាពភ័យខ្លាចក្នុងការងើបឡើងវិញម្តងទៀត។ ប៉ុន្តែ ដូចហ្គូលីវើដែលសម្រេចចិត្តមិនបានផ្តាច់ខ្សែចំណងយ៉ាងផុយស្រួយដែលរុំព័ទ្ធខ្លួនគេនោះ អាល្លឺម៉ង់បានព្យាយាមគោរពតាមច្បាប់អន្តរជាតិយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន ហើយបានឈរជាជំនួយនៅខាងលោកសេរីនៅក្នុងការទប់ទល់នឹងរុស្សីនៅក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមត្រជាក់ ដើម្បីជាថ្នូរជាមួយជំនួយរបស់អាមេរិកក្នុងការស្រោចស្រង់ខ្លួនចេញផុតពីមហន្តរាយដែលបន្សល់ទុកដោយសង្គ្រាម។
ជាការពិតណាស់ បន្ទាប់ពីសង្គ្រាមត្រូវបានចប់ អាល្លឺម៉ង់តែងតែប្រើនយោបាយ «ហ្គូលីវើ» ដើម្បីស្រោចស្រង់កេរ្ត៍ឈ្មោះរបស់គេនៅក្នុងឆាកអន្តរជាតិឡើងវិញយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ចព្រោះថាប្រសិនបើអាល្លឺម៉ង់ហ៊ានតែបង្ហាញមហិច្ឆតារបស់ខ្លួនតែបន្តិច នោះអាល្លឺម៉ង់នឹងត្រូវបានពិភពលោកមើលមកក្នុងក្រសែភ្នែកមិនទុកចិត្តជាមិនខាន។ ហេតុដូច្នេះហើយទើបអាល្លឺម៉ង់មិនចង់ពាក់ព័ន្ធក្នុងការពង្រឹងទ័ពនិងគ្រឿងសព្វាវុធ ឬចូលរួមជាមួយអាមេរិកដែលជាសម្ព័ន្ធមិត្តអង្គការណាតូក្នុងការធ្វើសង្គ្រាមឡើយ តួយ៉ាងដូចនៅក្នុងសង្គ្រាមអ៊ីរ៉ាក់ជាដើម ដោយអាល្លឺម៉ង់បានបង្វែរការចូលរួមជាកម្លាំងទ័ពទៅជំនួយថវិកាវិញ ដែលធ្វើឱ្យអាមេរិកមានការមិនពេញចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ នយោបាយការបរទេសអាល្លឺម៉ង់បានសង្កត់ធ្ងន់យ៉ាងខ្លាំងទៅក្នុងកិច្ចសហប្រតិបត្តិការក្នុងសហភាពអឺរ៉ុបដើម្បីស្រោចស្រង់ចំណងមិត្តភាព និងនិរន្តរភាពសេដ្ឋកិច្ចជាមួយបណ្តាប្រទេសនៅអឺរ៉ុបឡើងវិញនិងដើម្បីបង្ហាញថាអាល្លឺម៉ង់គឺផ្តល់អាទិភាពជាធំទៅលើការកសាងសន្តិភាព និងកិច្ចសហប្រតិបត្តិការអន្តរជាតិ។ អាល្លឺម៉ង់ក៏បានព្យាយាមដើរតួយ៉ាងសំខាន់នៅក្នុងការជួយសម្រួលសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសជាសមាជិកនៅក្នុងសហភាពអឺរុប ហើយក៏ជាតួអង្គមួយដែលជម្រុញឱ្យសហភាពអឺរុបមានភាពរឹងមាំផងដែរ។
ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ កេរ្តិ៍ឈ្មោះនិងកិត្យានុភាពរបស់អាល្លឺម៉ង់បានចាប់ផ្តើមរីកលូតលាស់សារជាថ្មីចាប់តាំងពីសង្គ្រាមលោកលើកទី២មក ដោយសារតែទង្វើជាច្រើនដែលបានធានាថាអាល្លឺម៉ង់គឺជាប្រទេសដែលមានទំនោរទៅរកសន្តិភាពនិងការអភិវឌ្ឍ ហើយជៀសឆ្ងាយពីសង្គ្រាម។ ក៏ប៉ុន្តែ ដោយសារការវិវត្តនៃពេលវេលា អារម្មណ៍នៃភាពខុសឆ្គងរបស់អាល្លឺម៉ង់ដោយសារប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ខ្លួនត្រូវបានរសាយខ្លះៗ ហើយអាល្លឺម៉ង់ក៏បានចាប់ផ្តើមដើរតាមនយោបាយការបរទេសដែលខ្លួនគិតចង់ ជាជាងដើរតាមតែនយោបាយការបរទេសរអៀសខ្លួនដែលព្យាយាមបញ្ជាក់ឱ្យគ្រប់គ្នាលែងខ្លាចរអាទៀតដែរ។
