កម្មវិធីថង់ប្រាជ្ញា៖ ជំនាន់ទំនើបកម្មរបស់ចិនក្រោមលោក​ តេង ស៊ាវពីង

លោក ម៉ៅ សេទុង ដែលដឹកនាំប្រទេសចិនដោយយកលំនាំដឹកនាំតាមបែបកុម្មុយនីស្ដ និងការអនុវត្តនយោបាយឯកានិយម ទទួលបានការគាំទ្រតិចតួចបំផុតពីសំណាក់ប្រជាជនចិន ដោយសារតែក្នុងអំឡុងពេលដឹកនាំរបស់លោក សេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសចិនមិនសូវមានភាពរីកចម្រើនឡើយ។​ បន្ទាប់ពីមរណភាពរបស់លោក ម៉ៅ សេទុង លោក​ តេង ស៊ាវពីង បានឡើងកាន់ដំណែងបន្តជាមួយនឹងមហិច្ឆតានៅក្នុងការផ្លាស់ប្ដូររចនាបទគ្រប់គ្រងប្រទេសទៅជាការដឹកនាំតាមបែបសង្គមនិយម ប៉ុន្តែផ្ដល់សេរីភាពលើផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច។ ដោយចង់ផ្លាស់ប្ដូរប្រទេសចិនពីការគ្រប់គ្រងក្រោមរបបកុម្មុយនិស្ត ប៉ុន្តែប្រកាន់យករបបទីផ្សារសេរី ព្រមទាំងស្ដារប្រទេសចិនឡើងវិញបន្ទាប់ពីរទទួលរងនូវព្យុះភ្លៀងនៃបដិវត្តវប្បធម៌ លោក​ តេង​ ស៊ាវពីង បានសម្រេចធ្វើទំនើបភាវូបនីយកម្មទៅលើវិស័យចំនួន ៤ សំខាន់ៗនោះគឺ វិស័យកសិកម្ម ឧស្សាហកម្ម ពាណិជ្ជកម្មអន្តរជាតិ វិទ្យាសាស្រ្តនិងបច្ចេកវិទ្យា និង​ការពារជាតិ។

១ វិស័យកសិកម្ម

លោក តេង ស៊ាវពីង ដែលជាអ្នកស្នងតំណែងពីម៉ៅ សេទុង ចង់ធ្វើទំនើបកម្មកសិកម្មដោយការជំរុញនិងលើកទឹកចិត្ដប្រជាជនឱ្យប្រើប្រាស់ម៉ាស៊ីនទំនើបជាជំនួយក្នុងការធ្វើកសិកម្ម។ តាមរយៈការប្រើប្រាស់ម៉ាស៊ីនទំនើបដើម្បីជំនួសកម្លាំងមនុស្ស វាធ្វើឱ្យលទ្ធភាពនៃការផលិតស្បៀងកើនឡើង ហើយធ្វើឱ្យប្រជាកសិករមានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការផលិតស្បៀងអាហារដើម្បីផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការទូទាំងប្រទេស ព្រមទាំងនាំចេញទៅទីផ្សារអន្តរជាតិ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដើម្បីសម្រេចបាននូវគោលដៅនេះ កសិករគ្រប់រូបនៅក្នុងប្រទេសចិនចាំបាច់ត្រូវចូលរួមយ៉ាងស្អិតរមួតជាមួយរដ្ឋាភិបាលនៅក្នុងដំណើរការធ្វើទំនើបភាវូបនីយកម្មនេះ។ លោក តេង​​​​​​​​​​​​​​​​​ ស៊ាវពីង បានណែនាំប្រព័ន្ធទំនួលខុសត្រូវ​(responsibility system)ដែលប្រព័ន្ធនេះតម្រូវឱ្យគ្រួសារកសិ​​​​​​​ករនីមួយៗធ្វើការពង្រឹងលទ្ធភាពនៅក្នុងការបង្កើតផលិតផលកសិកម្ម តាមរយៈការប្រើប្រាស់ម៉ាស៊ីនទំនើបតាមការជ្រោមជ្រែងរបស់រដ្ឋាភិបាល ។​ ក្នុងករណីដែលប្រជាកសិករពុំមានដី ឬធនធានគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីដាំដំណាំ រដ្ឋាភិបាលនឹងជួយសម្រួលបន្ទុករបស់ប្រជាកសិករ ដោយធ្វើការជួលដីឱ្យប្រជាកសិករនៅក្នុងការដាំដំណាំជាបណ្ដោះអាសន្ន ហើយនៅពេលដែលប្រមូលផល ប្រជាកសិករត្រូវលក់ផលដំណាំមួយចំណែកទៅរដ្ឋាភិបាលតាមរយៈតម្លៃដែលបានកំណត់ដោយរដ្ឋាភិបាលដើម្បីដោះដូរជាមួយដីដាំដំណាំដែលរដ្ឋាភិបាលបានជួលឱ្យពួកគេ។​ ដោយឡែកផលដំណាំដែលនៅសេសសស់ពីការលក់ទៅឱ្យរដ្ឋាភិបាល ប្រជាកសិករអាចយកទៅលក់នៅលក់តាមតម្លៃទូទៅនៅលើទីផ្សា។ កត្តានេះបានជំរុញឲ្យកសិករផលិតដំណាំបានច្រើន ដែលផ្តល់អត្ថប្រយោជន៍ដល់សេដ្ឋកិច្ចប្រទេសជាតិ និងប្រជាជននៅទូទាំងប្រទេស។

២ វិស័យឧស្សាហកម្ម

ចំពោះវិស័យឧស្សាហកម្ម និងសង្វាក់ផលិតកម្ម​ លោក​ តេង ស៊ាវពីង បានផ្លាស់ប្តូរមកធ្វើការសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើឧស្សាហកម្មធុនស្រាល ដូចជាទំនិញនិងផលិតផលប្រើប្រាស់ ដែលផ្ដោតទៅលើគុណភាពជាជាងបរិមាណនៃផលិតផល។ រដ្ឋាភិបាលចិនបានធ្វើអន្តរាគមន៍ទៅក្នុងវិស័យឧស្សាហកម្ម ដូចជាការផ្ដល់ឧបត្ថម្ភធនទៅដល់ក្រុមហ៊ុន​​​​​ និងរោងចក្រឧស្សាហកម្មដែលទើបតែកកើតថ្មី ក៏ដូចជាបង្កើតច្បាប់បទប្បញ្ញត្តិផ្សេងៗនៅក្នុងសេដ្ឋកិច្ច ដើម្បីជំរុញដំណើរការនៃសង្វាក់ផលិតកម្មឱ្យកាន់តែមានភាពរឹងមាំ។ ទោះបីជារដ្ឋាភិបាលធ្វើការអន្តរាគមន៍ទៅក្នុងវិស័យសេដ្ឋកិច្ចក៏ដោយ កម្មសិទ្ធិឯកជននៅតែត្រូវផ្ដល់ឱ្យទៅដល់ក្រុមហ៊ុនឯកជនទាំងអស់នោះ ដើម្បីឱ្យពួកគេមានសិទ្ធិសេរីភាពនៅក្នុងការផលិតទំនិញដែលពួកគេចង់ផលិតដើម្បីលក់នៅលើទីផ្សា កំណត់តម្លៃទំនិញ ព្រមទាំងទទួលខុសត្រូវចំពោះការដឹកនាំសង្វាក់ផលិតកម្មនិងគ្រប់គ្រងប្រាក់ចំណូលដោយឯករាជ្យភាព។​

៣ ពាណិជ្ជកម្មអន្តរជាតិ វិទ្យសាស្រ្តនិងបច្ចេកវិទ្យា

ក្រោមការដឹកនាំរបស់ តេង ស៊ាវពីង ដែលបានវិលមកកាន់ឆាកនយោបាយវិញ រដ្ឋាភិបាលចិនបានចាប់ផ្តើមអនុវត្តគោលនយោបាយបើកចំហរ (Open-door policy) ដែលក្នុងនោះរដ្ឋាភិបាលចិនបានប្រកាន់ជំហរដ៏ច្បាស់លាស់ដើម្បីសម្រេចបាននូវកំណើនសេដ្ឋកិច្ច តាមរយៈទាក់ទាញវិនិយោគគិនបរទេស និង បច្ចេកវិទ្យាថ្មីៗពីក្រៅប្រទេស។​ លោក តេង ស៊ាវពីង ចង់ឱ្យលំហូរនៃបច្ចេកវិទ្យា ពាណិជ្ជកម្ម និងវិនិយោគគិនបរទេសហូរចូលមកប្រទេសចិនសារថ្មី បន្ទាប់ពីប្រទេសចិនបានស្ថិតក្រោមការដឹកនាំរបស់គោលនយោបាយឯកានិយម ហើយដើម្បីទាក់ទាញពាណិជ្ជកម្មនិងវិនិយោគគិនបរទេសឱ្យចូលមកវិនិយោគ​ លោក តេង ស៊ាវពីងបានបង្កើតតំបន់សេដ្ឋកិច្ចពិសេស នៅភាគអាគ្នេយ៍នៃប្រទេសចិន ដែលវាបានបង្កើនសន្ទុះពាណិជ្ជកម្ម និងការអភិវឌ្ឍបច្ចេកវិទ្យាថ្មីៗបន្ថែមទៀត។ ដើម្បីជំរុញឱ្យការធ្វើទំនើបបកម្មវិទ្យាសាស្រ្តនិងបច្ចេកវិទ្យាបានជោគជ័យ​ លោកក៏បានធ្វើការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះវិស័យអបរំផងដែរ។​ លោក​ តេង ស៊ាវពីង បានដាក់ចេញនូវកម្មវិធីបណ្ដុះបណ្ដាលដោយឥតគិតថ្លៃចំពោះសិស្ស និស្សិត និងអ្នកស្រាវជ្រាវប្រមាណជាង​ ៨០០ ០០០ ​នាក់ដែលផ្ដោតសំខាន់ចំពោះមុខវិជ្ជាវិទ្យាសាស្រ្តដែលមានដូចជា ផលិតកម្មថាមពល រូបវិទ្យា កុំព្យូទ័រ អុបទិក បច្ចេកវិទ្យាអាវកាស  និងជាតិពន្ធុវិទ្យា។​ លើសពីនេះទៅទៀត លោក តេង ស៊ាវពីង បានលើកទឹកចិត្ត និងផ្ដល់ឱកាសឱ្យអ្នកស្រាវជ្រាវ និងសិស្សានុសិស្សនៅក្នុងវិស័យបច្ចេកវិទ្យា និងវិទ្យាសាស្រ្ត តាមរយៈការផ្ដល់ជាអាហារូបករណ៍​ ធ្វើដំណើរទៅប្រទេសដែលមានការអភិវឌ្ឍជឿនលឿនផ្នែកបច្ចេកវិទ្យា ដើម្បីធ្វើការសិក្សាស្រាវជ្រាវ និងស្វែងយល់អំពីការអប់រំបច្ចេកទេស និងវិទ្យាសាស្រ្ត ដើម្បីធ្វើជាទុននៅក្នុងការអភិវឌ្ឍវិស័យវិទ្យាសាស្រ្តនិងបច្ចេកវិទ្យារបស់ប្រទេសជាតិ។​

៤​ វិស័យការពារជាតិ

នៅពេលលោក តេង ស៊ាវពីង ឡើងកាន់អំណាច គាត់និងទីប្រឹក្សាយោធាយល់ឃើញថា ចិនខ្វះអាវុធយោធាទាន់សម័យ ដែលនេះ​ជា​សញ្ញា​ច្បាស់​មួយ​ដែល​បង្ហាញថា​កម្លាំងនិងអាវុធយោធា​របស់​ប្រទេសចិនទាមទារឱ្យមានការធ្វើទំនើបកម្ម។ ដោយមហិច្ឆតារបស់លោកនៅក្នុងការប្រែក្លាយវិស័យការពារជាតិរបស់ប្រទេសចិនឱ្យមានភាពរីកចម្រើន ផ្សារភ្ជាប់ជាមួយគោលគំនិតនៅក្នុងការប្រែក្លាយប្រទេសចិនឱ្យទៅជាមហាអំណាចវិទ្យាសាស្រ្តនិងបច្ចេកវិទ្យា លោកបានចាប់ផ្តើមផ្តល់អាទិភាពលើការស្រាវជ្រាវ​ ការផលិត ទាំងអាវុធធុនធ្ងន់ និងធុនស្រាល បញ្ជាទិញនូវអាវុធធនថ្មីគ្រប់ប្រភេទ និងផ្ដល់កន្លែងហ្វឹកហ្វឺនទៅដល់ជួរកងទ័ពនៅក្នុងការហ្វឹកហាត់ដើម្បីពន្លឿនដំណើរការនៃការធ្វើទំនើបកម្ម។ ទន្ទឹមនឹងនេះផងដែរ លោកបានលើកទឹកចិត្តនិងផ្ដល់ឱ្យនូវការហ្វឹកហ្វឺនដ៏ទំនើបសម្រាប់ទាហាន ដោយបានបង្រៀនអំពីយុទ្ធសាស្ត្រថ្មីនិងទំនើបបំផុត ដើម្បីពង្រឹងបច្ចេកទេសប្រយុទ្ធឱ្យកាន់តែខ្លាំង។ ដោយឡែក​ តាមរយៈការកើនឡើងនៃចលនាជាតិនិយមនៅក្នុងប្រទេសចិនវាបានធ្វើឱ្យចំនួនទាហានដែលបានចូលរួមបម្រើនិងការពារប្រទេសរបស់ពួកគេមានការកើនឡើង ដែលវាបានក្លាយជាកម្លាំងស្នូលនៅក្នុងការជំរុញការធ្វើទំនើបកម្មរបស់វិស័យការពារជាតិឱ្យកាន់តែមានប្រសិទ្ធភាព។​

គុណសម្បត្តិ

ទំនើបភាវូបនីយកម្មទាំងបួនរបស់ តេង ស៊ាវពីង ទទួលបានជោគជ័យដោយសារតែសេដ្ឋកិច្ចចិនរីកចម្រើនគួរឱ្យកត់សម្គាល់។ តាមរយៈការធ្វើទំនើបភាវូបនីយកម្មទៅលើវិស័យកសិកម្ម ប្រទេស​ចិន​បានប្រែក្លាយជា​ប្រទេស​​ឈានមុខ​គេ​មួយ​ក្នុង​ពិភពលោក​នៅក្នុងការផលិតនិងនាំចេញផលិតផល​កសិកម្ម ព្រមទាំងមានលទ្ធភាពនៅក្នុងការផ្គត់ផ្គង់ប្រជាជនដែលកំពុងតែមានកំណើនកើនឡើងទូទាំងប្រទេស។​ ម៉្យាងវិញទៀត ចំពោះវិស័យឧស្សាហកម្ម ផលិតផលឧស្សាហកម្មបានកើនឡើង ដោយសារតែស្វ័យប្រវត្តិកម្ម និងការប្រើប្រាស់បច្ចេកវិទ្យាទំនើបតាមរយៈរោងចក្រនានា ដែលជាហេតុធ្វើឱ្យផលិតផលក្នុងស្រុកសរុបមានការកើនឡើងយ៉ាងខ្លាំង។ តាមរយៈការបើកទ្វាសេដ្ឋកិច្ចឡើងវិញ ពាណិជ្ជកម្មអន្តរជាតិនិងបច្ចេកវិទ្យាទំនើបៗបានហូរចូលមកកាន់ប្រទេសចិនយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់។ លើសពីនេះទៅទៀត ដោយសារការកើនឡើងនៃថវិកាវិស័យការពារជាតិ គួបផ្សំនឹងការធ្វើទំនើបភាវូបនីយកកម្មទៅលើវិស័យនេះ វាបានធ្វើឱ្យប្រទេសចិនមានសមត្ថភាពនៅក្នុងការបង្កើតក្រុមហ៊ុនផលិតយន្តហោះគ្រប់គ្រងដោយរដ្ឋ “សាជីវកម្មឧស្សាហកម្មអាកាសចរណ៍ (AVIC)” ដែលមានសមត្ថភាពនៅក្នុងការអភិវឌ្ឍ និងផលិតយន្តហោះចម្បាំងដែលមានបច្ចេកវិទ្យាខ្ពស់ ព្រមទាំងធ្វើឱ្យវិស័យអាកាសចរណ៍របស់របស់ចិនមានការអភិវឌ្ឍគួរឱ្យកត់សម្គាល់។ ក្នុងអំឡុងពេលគ្រប់គ្រងរបស់ លោក តេង ស៊ាវពីង ប្រទេសចិនបានក្លាយជាប្រទេសមួយក្នុងចំណោមប្រទេសដែលមានសន្ទុះនៃការអភិវឌ្ឍលឿនបំផុតរបស់ពិភពលោក។ ដោយសារតែភាពជោគជ័យដ៏ធំធេងបែបនេះហើយ វាបានធ្វើឱ្យជីវភាពរបស់ប្រជាជនទូទាំងប្រទេសមានភាពប្រសើរឡើងជាលំដាប់ បើប្រៀបធៀបជាមួយនឹងរបបគ្រប់គ្រងរបស់លោក ម៉ៅ សេទុង។

គុណវិបត្តិ

ទន្ទឹមនឹងភាពជោគជ័យរបស់ទំនើបភាវូបនីយកម្មទាំងបួនវិស័យ បញ្ហាមួយចំនួនក៏បានកើតឡើងទន្ទឹមគ្នាផងដែរ។ បញ្ហាអតិផរណាកើតឡើងនៅក្នុងវិស័យមួយចំនួន ដោយសារតែអតុល្យភាពរវាងការផ្គត់ផ្គង់និងតម្រូវការក្នុងប្រទេស។ ​បញ្ហាចម្បងមួយទៀតនោះគឺអំពើពុករលួយបន្ទាប់ពីការធ្វើកំណែទម្រង់សេដ្ឋកិច្ចក្នុងចន្លោះឆ្នាំ១៩៧៩-១៩៨០។ បន្ទាប់ពីបើកចំហរសេដ្ឋកិច្ចរបស់ចិនទៅកាន់ពិភពលោក ផលិតផលប្រើប្រាស់មួយចំនួនដូចជា ឧបករណ៍ថតសម្លេង ទូរទស្សន៍ ទូរទឹកកក និងម៉ាស៊ីនបោកគក់ មានតម្រូវការខ្ពស់យ៉ាងខ្លាំងនៅលើទីផ្សារចិន។ ថ្វីត្បិតតែរដ្ឋាភិបាលចិនផ្ដល់សិទ្ធិឱ្យក្រុមហ៊ុនក្នុងស្រុកមានសិទ្ធិនៅក្នុងការសម្រេចចិត្តនិងគ្រប់គ្រងសង្វាក់ផលិតកម្មក៏ដោយ ប៉ុន្តែមានតែមន្រ្តីជាន់ខ្ពស់នៅក្នុងជួររដ្ឋាភិបាលប៉ុណ្ណោះដែលមានសិទ្ធអំណាចនៅក្នុងការគ្រប់គ្រងសង្វាក់ផលិតកម្មរបស់ទំនិញដែលមានតម្រូវការខ្ពស់នៅក្នុងទីផ្សាទាំងអស់នោះ។​ លើសពីនេះទៅទៀត ក្រុមហ៊ុនយក្សដែលបណ្ដាក់ទុនជាមួយក្រុមហ៊ុនបរទេសត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយ មន្រ្តីរដ្ឋាភិបាលជាន់ខ្ពស់ និងក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេ ដើម្បីទទួលបានផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន និងបង្កើនអំណាចនៅក្នុងនយោបាយ។ ដោយឡែក បុគ្គលដែលមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយរដ្ឋាភិបាលអាចទទួលបានការយល់ព្រមពីរដ្ឋាភិបាលកណ្តាល ដើម្បីលើកលែងពន្ធនាំចូល។ កូនចៅរបស់មន្ត្រីយោធាជាន់ខ្ពស់បានប្រើប្រាស់បណ្តាញឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ ដើម្បីទទួលបានការលើកលែងការនាំចូលខុសច្បាប់នៅក្រោមឈ្មោះនៃផលប្រយោជន៍ការពារជាតិ និងយោធា។ ទម្រង់សំខាន់នៃអំពើពុករលួយមួយទៀតនោះគឺទាក់ទងទៅនឹងប្រាក់ចំណេញរបស់រដ្ឋាភិបាល។​ ទំនិញវត្ថុធាតុដើមមួយចំនួនដូចជា ដែក ធ្យូងថ្ម ឈើ និងស៊ីម៉ង់ត៍ ត្រូវបានស្ថិតក្រោមគ្រប់គ្រងតម្លៃផ្ដាច់មុខដោយរដ្ឋាភិបាល។​ តម្លៃនៃវត្ថុធាតុដើមដែលគ្រប់គ្រងដោយរដ្ឋាភិបាល មានតម្លៃទាបជាងតម្លៃនៅលើទីផ្សាដល់ទៅបីដង។ ឧទាហរណ៍ ដែកអាចលក់បានក្នុងតម្លៃ ១៨៥០ យ័ន្ត ក្នុងមួយតោន ដែលតម្លៃនេះវាខ្ពស់ជាងតម្លៃដែលកំណត់ដោយរដ្ឋាភិបាលជាច្រើនដង។ ចំណែក​ឯធ្យូងថ្មអាចមានតម្លៃប្រហែល ៤០០យ័នក្នុងមួយតោន ឬអាចខ្ពស់ជាងនេះ ខណៈដែលតម្លៃដែលកំណត់ដោយរដ្ឋាភិបាលអាចមានតម្លៃត្រឹម ៥០ យ័នប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយតោន។​ ដោយសារតែបញ្ហាអតិផរណា និង អំពើពុករលួយបន្ទាប់ពីការធ្វើទំនើបភាវូបនីយកម្មនេះហើយដែលជាមូលហេតុមួយក្នុងចំណោមមូលហេតុដទៃទៀតដែលធ្វើឱ្យមានបាតុកម្មមួយកើតឡើង ដែលមានឈ្មោះថា ​Tiannanmen Square Incident ដែលដឹកនាំដោយក្រុមនិសិ្សតចិននៅនិទាឃរដូវក្នុងឆ្នាំ១៩៨៩។​ ​